Pełnej wersji podcastu posłuchasz w aplikacji Onet Audio. Zbigniew Parafianowicz i Witold Jurasz dyskutują na temat zamachu na Donalda Trumpa i zastanawiają się, czy w jego efekcie poparcie dla Donalda Trumpa wzrośnie, czy też spadnie. Omawiają również wywiad kandydata Republikanów w wyborach prezydenckich dla Bloomberga i wypowiedzi Donalda Trumpa na temat Tajwanu, w których to stwierdza m.in., że Stany Zjednoczone nie są firmą ubezpieczeniową. Witold Jurasz zauważa, że taka wypowiedź jest w gruncie rzeczy dobrą wiadomością, bo sygnalizuje, że Trump po prostu w ten sposób się opowiada o każdym regionie, a nie tylko o tym, który najbardziej nas interesuje, czyli o naszym. W dalszej części podcastu prowadzący dyskutują na temat wybranego przez Donalda Trumpa kandydata na wiceprezydenta JD Vance’a, zauważając, że jest to człowiek, który pochodzi z tak zwanego pasa rdzy. Równocześnie jednak odnotowują jego niepokojące wypowiedzi na temat polityki zagranicznej i… zamieniają się rolami – zazwyczaj to Witold z tolerancją podchodzi do mniej idealistycznych, a bardziej brutalnie realistycznych w duchu wypowiedzi na temat Ukrainy. Jednak w tym wypadku to Zbigniew zauważa, że pewne rzeczy można myśleć, ale nie należy o nich mówić publicznie. Następnie panowie przechodzą do tematu tego, kto będzie polskim komisarzem i zastanawiają się, czy prawdą są doniesienia, że Piotr Serafin co prawda jest w grze, ale nie za bardzo chce. Poza tym w najnowszym „Raporcie międzynarodowym” również o sankcjach nakładanych na rosyjskich oligarchów. Czy formuła odpowiedzialności zbiorowej jest ceną, którą należy płacić za szczelność sankcji, czy też wadą sankcji? Prowadzący rozmawiają również na temat złagodzonej narracji ze strony Aleksandra Łukaszenki i szukają odpowiedzi na pytanie, czy na serio można traktować sygnały płynące z Mińska o woli poprawy relacji. Co jest ważniejsze z punktu widzenia Polski, czy uwolnienie Andrzeja Poczobuta i wydanie zabójcy sierżanta Mateusza Sitka, czy też uregulowanie kryzysowej sytuacji na granicy. W tym kontekście nie zabrakło też dyskusji na temat kwestii tego, jak miałoby wyglądać ewentualne porozumienie z Białorusinami i chwili na próby scharakteryzowania nowego szefa białoruskiej dyplomacji. W dalszej części podcastu o aresztowaniu byłego wiceministra sprawiedliwości Marcina Romanowskiego – jak to możliwe, że sprawę, której nie można było przegrać, rząd Platformy Obywatelskiej – przegrał. Obydwaj prowadzący wracają też do sprawy Tomasza Szatkowskiego, stwierdzając, że Donald Tusk najprawdopodobniej sprawę zna w znikomym w gruncie rzeczy stopniu. Na końcu – omówienie tekstu śledczego, opublikowanego w dwumiesięczniku „Foreign Affairs”, którego autorzy starali się odtworzyć proces podejmowania dwóch kluczowych decyzji, które doprowadziły do amerykańskiej klęski w Iraku. Z tekstu wynika, że tak naprawdę nikt nie wie, kto podjął te decyzje. A Amerykanie w Iraku realizowali politykę, która była w bezpośredniej sprzeczności z wytycznymi powstałymi w administracji amerykańskiej i zaakceptowanymi przez prezydenta Stanów Zjednoczonych przed interwencją. Wniosek płynący z tekstu jest zaś taki, że czasami bardzo kluczowe z politycznego punktu widzenia decyzje podejmują drugorzędni urzędnicy, którzy mają silniejszą wolę od pozostałych, którzy nie kontrolują procesów decyzyjnych w ogóle.
Pełnej wersji podcastu posłuchasz w aplikacji Onet Audio.
Zbigniew Parafianowicz i Witold Jurasz dyskutują na temat zamachu na Donalda Trumpa i zastanawiają się, czy w jego efekcie poparcie dla Donalda Trumpa wzrośnie, czy też spadnie. Omawiają również wywiad kandydata Republikanów w wyborach prezydenckich dla Bloomberga i wypowiedzi Donalda Trumpa na temat Tajwanu, w których to stwierdza m.in., że Stany Zjednoczone nie są firmą ubezpieczeniową. Witold Jurasz zauważa, że taka wypowiedź jest w gruncie rzeczy dobrą wiadomością, bo sygnalizuje, że Trump po prostu w ten sposób się opowiada o każdym regionie, a nie tylko o tym, który najbardziej nas interesuje, czyli o naszym. W dalszej części podcastu prowadzący dyskutują na temat wybranego przez Donalda Trumpa kandydata na wiceprezydenta JD Vance’a, zauważając, że jest to człowiek, który pochodzi z tak zwanego pasa rdzy. Równocześnie jednak odnotowują jego niepokojące wypowiedzi na temat polityki zagranicznej i… zamieniają się rolami – zazwyczaj to Witold z tolerancją podchodzi do mniej idealistycznych, a bardziej brutalnie realistycznych w duchu wypowiedzi na temat Ukrainy. Jednak w tym wypadku to Zbigniew zauważa, że pewne rzeczy można myśleć, ale nie należy o nich mówić publicznie. Następnie panowie przechodzą do tematu tego, kto będzie polskim komisarzem i zastanawiają się, czy prawdą są doniesienia, że Piotr Serafin co prawda jest w grze, ale nie za bardzo chce.
Poza tym w najnowszym „Raporcie międzynarodowym” również o sankcjach nakładanych na rosyjskich oligarchów. Czy formuła odpowiedzialności zbiorowej jest ceną, którą należy płacić za szczelność sankcji, czy też wadą sankcji?
Prowadzący rozmawiają również na temat złagodzonej narracji ze strony Aleksandra Łukaszenki i szukają odpowiedzi na pytanie, czy na serio można traktować sygnały płynące z Mińska o woli poprawy relacji. Co jest ważniejsze z punktu widzenia Polski, czy uwolnienie Andrzeja Poczobuta i wydanie zabójcy sierżanta Mateusza Sitka, czy też uregulowanie kryzysowej sytuacji na granicy. W tym kontekście nie zabrakło też dyskusji na temat kwestii tego, jak miałoby wyglądać ewentualne porozumienie z Białorusinami i chwili na próby scharakteryzowania nowego szefa białoruskiej dyplomacji.
W dalszej części podcastu o aresztowaniu byłego wiceministra sprawiedliwości Marcina Romanowskiego – jak to możliwe, że sprawę, której nie można było przegrać, rząd Platformy Obywatelskiej – przegrał. Obydwaj prowadzący wracają też do sprawy Tomasza Szatkowskiego, stwierdzając, że Donald Tusk najprawdopodobniej sprawę zna w znikomym w gruncie rzeczy stopniu.
Na końcu – omówienie tekstu śledczego, opublikowanego w dwumiesięczniku „Foreign Affairs”, którego autorzy starali się odtworzyć proces podejmowania dwóch kluczowych decyzji, które doprowadziły do amerykańskiej klęski w Iraku. Z tekstu wynika, że tak naprawdę nikt nie wie, kto podjął te decyzje. A Amerykanie w Iraku realizowali politykę, która była w bezpośredniej sprzeczności z wytycznymi powstałymi w administracji amerykańskiej i zaakceptowanymi przez prezydenta Stanów Zjednoczonych przed interwencją. Wniosek płynący z tekstu jest zaś taki, że czasami bardzo kluczowe z politycznego punktu widzenia decyzje podejmują drugorzędni urzędnicy, którzy mają silniejszą wolę od pozostałych, którzy nie kontrolują procesów decyzyjnych w ogóle.